SURREALISTISCH PAD NAAR BURNOUT
Als een extraterrestrisch wezen hield ik stand boven de eeuwig bevroren grond. Anticipeerde op de dooi van de bovenlaag en verwonderde me telkens weer over dappere kiemen die zich groen en glanzend niets van het zompige moeras aantrokken. Soms was er tijdens zo’n smeltperiode zelfs ruimte om mijn wortels los te wrikken en mee te glijden met de ijskoude demonen helemaal naar de naaldwoudzone.
IN NEVEL GESLUIERDE MEEDOGENLOZE KWELGEESTEN
Onwennig keken ze me dan aan. “Weet je het zeker?” Ik wist nooit of ze die vraag aan mij of aan zichzelf stelden. Dat was op dat moment ook eigenlijk niet van belang. Als je tegen alle verwachtingen in de veilige bodem van de ijszone verlaat en jezelf toestaat tijdelijk te transformeren in een vluchtige entiteit, krijg je niets dan respect. Zelfs van in nevel gesluierde meedogenloze kwelgeesten. Volledig ontprikkeld door overprikkeling had ik daarna weer zin mijn plaats in te nemen in de snel bevriezende actieve laag boven de massieve permafrost. Hier was ik altijd weer nét op tijd terug. Voordat de ijskristallen zich in de meters dikke onderlaag haakten als een glinsterend lint vol beloften en gevaar. En ik geen kant meer op kon.
KLEINE HAPERINGEN – PANIEK – HYPERVENTILATIE
Echter, eerst ongemerkt, zijn er de laatste jaren kleine haperingen in mijn bioom ontstaan. Na een tijdje bewust negeren heeft een lichte paniek zich ondertussen hyperventilerend vastgezet in mijn op hol geslagen imperium van koude lange winters. Ik haper, piep en kraak in eerste instantie. Later val ik volledig stil. Als buitenaardse technologie gevonden in een smeltend fjord. 
Het enige wat ik nu kan ervaren, is dat het rad van het jaar blijft draaien. Mijn evolutionaire talenten en ijskoude vaardigheden zijn tijdelijk verborgen in een grot. Hier beschermt krachtig meteorietgruis de kern van mijn existentie.
Ik ben volmaakt, maar nu even niet.
En dat is oké.
JE BENT MAGISCH
Ik ben volmaakt in mijn haperen.