Na het schrijven van mijn vorige column Dansplezier, heb ik me op een vreselijk ongelukkige manier versprongen. Een attitude sprong op links en na de landing een ronde jambe à terre met rechts was de bedoeling. Ik weet niet waarom, maar ik maakte de ronde jambe al tijdens de attitude sprong en landde vervolgens in een positie die fysiek volgens mij eigenlijk helemaal niet mogelijk is, met als gevolg dat ik een week mijn billen niet goed heb kunnen afvegen. Ik verrekte zo van de pijn dat ik op een opmerking “ja, de leeftijd gaat meetellen hè”, gefrustreerd antwoordde met: “ja, en ook mijn dikheid”.
Eetproblemen door het dansen
Al trainend en repeterend op weg naar onze voorstelling in april, bekijk ik me ook wel eens zonder balletpak in de beslotenheid van mijn eigen spiegel. Vaak ben ik dan niet blij met de roze zachte kussentjes die me aanstaren. Het liefst zou ik bij het opzij buigen geen obstakels van mijn eigen lichaam tegenkomen, behalve bot. Nog steeds. Ik heb tijdens mijn tienerjaren en een behoorlijke tijd hierna in min of meerder mate eetproblemen gehad. Periodes van eten vermijden in combinatie met extreme bewegingsdrang afgewisseld met dagen van alles, maar dan ook echt alles wat ik tegenkwam naar binnen proppen. Zelfs voedsel wat nog bevroren was. En alhoewel deze combinatie van anorexia en boulimia en de waarschijnlijke oorzaken al lang geen probleem meer vormt, tel ik bijvoorbeeld nog steeds wel het aantal dropjes af wat ik eet. Okay, soms eet ik nu bijna de zak leeg zonder bewuste gedachten en gevoelens, maar het is altijd in groepjes van vijf. Als ik me op zo’n moment hier bewust van word, ben ik altijd zo trots dat ik er uit ben gekomen! Het allerliefst wil ik natuurlijk nog steeds superdun zijn, vooral in de balletzaal en op het toneel, maar het beheerst mijn leven tenminste niet meer en dat is iets waar ik nog steeds, héél blij om ben.
Moderne dans verandert het lichaamsbeeld
In het gewone dagelijkse leven merk ik soms dat ik me zelfs aantrekkelijker en meer sexy voel als ik juist wat rondingen heb. De kink die in mijn hersenkabels is opgeslagen door de extreme jaren van mijn worsteling met eten zit er nog steeds, maar ondertussen zijn er in de buurt van deze blokkade weer nieuwe verbindingen gemaakt waar ik gebruik van kan maken, zodat het nu lijkt alsof ik mijn hele leven al een normale relatie met voedsel en lichaamsbeeld heb. Ik vind het fijn dat je in moderne dansgezelschappen steeds vaker mensen ziet die er op het eerste gezicht wat wulps uitzien. Ik hoop dat dit ook andere meisjes en vrouwen helpt bij het weer realistisch worden over hun eigen lichaamsbeeld en de prachtigheid hiervan. Als ik zelf een wat voller iemand op het podium zie staan, merk ik het op, maar laat het net zo snel weer los, want als het betreffende lichaam zich vormt naar de uitvoering door de persoonlijkheid van de danseres en ze vervoert me, of niet, heeft dat niks meer met haar lichaamsvorm te maken of mijn gedachten en gevoelens hierover.
Dansers moeten niet zeuren
Het vaker een blessure hebben, meer moeten trainen voor een bepaald resultaat en gewicht aankomen schijnt er bij te horen als je ouder wordt. Ik vind dit maar niks en ben soms nog in ontkenning dat dit ook bij mij gebeurt. Het past nog niet bij het hervonden gezonde lichaamsbeeld wat ik van mezelf gevormd heb. Vooral nadat ik me dus versprongen had. Een goede kennis van me relativeerde mijn rotgevoel hier over. Ze zei: “Je voelt je nu gewoon zo slecht omdat je bijna nooit iets hebt. Wij (duidend op leeftijdsgenoten) zijn hier al lang al gewend, je hebt nu eenmaal vaker een pijntje of kwaaltje als je ouder wordt. Je moet niet zo zeuren want volgens mij ben je gewoon topfit en superslank.” Ik moest hier zo om lachen dat ik me meteen veel beter voelde. En wat wil ik nou eigenlijk nog meer? Ik ben supersnel hersteld, kan nog steeds dansen, ben ondertussen dol op ijs met smeltchocolade en kan hierna lekker zeuren over dat ik me dik voel zonder pathologische reactie. En die dropjes blijf ik gewoon aftellen per portie van vijf.